وَ يَوْم‌َ تَشَقَّق‌ُ السَّمَاءُ بِالْغَمَام‌ِ وَ نُزِّل‌َ الْمَلاَئِكَة‌ُ تَنْزِيلاً (فرقان: 25)

و (بخاطر آور) روزى را كه آسمان با ابرها شكافته مى‏شود، و فرشتگان نازل مى‏گردند. (25)

وَ مِن‌ْ آيَاتِه‌ِ أَنْ‌ تَقُوم‌َ السَّمَاءُ وَالْأَرْض‌ُ بِأَمْرِه‌ِ ثُم‌َّ إِذَا دَعَاكُم‌ْ دَعْوَة‌ً مِن‌َ الْأَرْض‌ِ إِذَا أَنْتُم‌ْ تَخْرُجُون‌َ (روم: 25)

و از آيات او اين است كه آسمان و زمين به فرمان او برپاست سپس هنگامى كه شما را (در قيامت) از زمين فراخواند، ناگهان همه خارج مى‏شويد (و در صحنه محشر حضور مى‏يابيد)! (25)

فَارْتَقِب‌ْ يَوْم‌َ تَأْتِي‌ السَّمَاءُ بِدُخَان‌ٍ مُبِين‌ٍ (دخان: 10)

پس منتظر روزى باش كه آسمان دود آشكارى پديد آورد ... (10)

فَمَا بَكَت‌ْ عَلَيْهِم‌ُ السَّمَاءُ وَالْأَرْض‌ُ وَ مَا كَانُوا مُنْظَرِين‌َ (دخان: 29)

نه آسمان بر آنان گريست و نه زمين، و نه به آنها مهلتى داده شد! (29)

يَوْم‌َ تَمُورُ السَّمَاءُ مَوْرَاً (طور: 9)

(اين عذاب الهى) در آن روزى است كه آسمان به شدّت به حركت درمى‏آيد، (9)

فَإِذَا انْشَقَّت‌ِ السَّمَاءُ فَكَانَت‌ْ وَرْدَة‌ً كَالدِّهَان‌ِ (الرحمن: 37)

در آن هنگام كه آسمان شكافته شود و همچون روغن مذاب گلگون گردد (حوادث هولناكى رخ مى‏دهد كه تاب تحمل آن را نخواهيد داشت)! (37)

وَانشَقَّت‌ِ السَّمَاءُ فَهِي‌َ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَة‌ٌ (حاقه: 16)

و آسمان از هم مى‏شكافد و سست مى‏گردد و فرومى‏ريزد! (16)

يَوْم‌َ تَكُون‌ُ السَّمَاءُ كَالْمُهْل‌ِ (معارج: 8)

همان روز كه آسمان همچون فلز گداخته مى‏شود، (8)

السَّمَاءُ مُنْفَطِرٌ بِه‌ِ كَان‌َ وَعْدُه‌ُ مَفْعُولاً (مزمل: 18)

و آسمان از هم شكافته مى‏شود، و وعده او شدنى و حتمى است. (18)

وَ إِذَا السَّمَاءُ فُرِجَت‌ْ (مرسلات: 9)

و (كرات) آسمان از هم بشكافند، (9)

وَ فُتِحَت‌ِ السَّمَاءُ فَكَانَت‌ْ أَبْوَابَاً (نبأ: 19)

و آسمان گشوده مى‏شود و بصورت درهاى متعددى درمى‏آيد! (19)

أَأَنْتُم‌ْ أَشَدُّ خَلْقَاً أَم‌ِ السَّمَاءُ بَنَاهَا (نازعات: 27)

آيا آفرينش شما (بعد از مرگ) مشكل‏تر است يا آفرينش آسمان كه خداوند آن را بنا نهاد؟! (27)

وَ إِذَا السَّمَاءُ كُشِطَت‌ْ (تكوير: 11)

و در آن هنگام كه پرده از روى آسمان برگرفته شود، (11)

إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَت‌ْ (انفطار: 1)

آن زمان كه آسمان [كرات آسمانى‏] از هم شكافته شود، (1)

إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّت‌ْ (انشقاق: 1)

در آن هنگام كه آسمان [كرات آسمانى‏] شكافته شود، (1)