قَالُوا سُبْحَانَك‌َ مَا كَان‌َ يَنْبَغِي‌ لَنَا أَنْ‌ نَتَّخِذَ مِنْ‌ دُونِك‌َ مِن‌ْ أَوْلِيَاءَ وَ لَكِنْ‌ مَتَّعْتَهُم‌ْ وَ آبَاءَهُم‌ْ حَتَّي‌ نَسُوا الذِّكْرَ وَ كَانُوا قَوْمَاً بُورَاً (فرقان: 18)

(در پاسخ) مى‏گويند: «منزّهى تو! براى ما شايسته نبود كه غير از تو اوليايى برگزينيم، ولى آنان و پدرانشان را از نعمتها برخوردار نمودى تا اينكه (به جاى شكر نعمت) ياد تو را فراموش كردند و تباه و هلاك شدند.» (18)

بَل‌ْ ظَنَنْتُم‌ْ أَنْ‌ لَن‌ْ يَنْقَلِب‌َ الرَّسُول‌ُ وَالْمُؤْمِنُون‌َ إِلَي‌ أَهْلِيهِم‌ْ أَبَدَاً وَ زُيِّن‌َ ذَلِك‌َ فِي‌ قُلُوبِكُم‌ْ وَ ظَنَنْتُم‌ْ ظَن‌َّ السَّوْءِ وَ كُنْتُم‌ْ قَوْمَاً بُورَاً (فتح: 12)

ولى شما گمان كرديد پيامبر و مؤمنان هرگز به خانواده‏هاى خود بازنخواهند گشت و اين (پندار غلط) در دلهاى شما زينت يافته بود و گمان بد كرديد و سرانجام (در دام شيطان افتاديد و) هلاك شديد! (12)