فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِه‌ِ فَتَحْنَا عَلَيْهِم‌ْ أَبْوَاب‌َ كُل‌ِّ شَي‌ْءٍ حَتَّي‌ إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُم‌ْ بَغْتَة‌ً فَإِذَا هُمْ‌ مُبْلِسُون‌َ (انعام: 44)

(آرى،) هنگامى كه (اندرزها سودى نبخشيد، و) آنچه را به آنها يادآورى شده بود فراموش كردند، درهاى همه چيز (از نعمتها) را به روى آنها گشوديم تا (كاملا) خوشحال شدند (و دل به آن بستند) ناگهان آنها را گرفتيم (و سخت مجازات كرديم) در اين هنگام، همگى مأيوس شدند (و درهاى اميد به روى آنها بسته شد). (44)

حَتَّي‌ إِذَا فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ‌ بَابَاً ذَا عَذَاب‌ٍ شَدِيدٍ إِذَا هُم‌ْ فِيه‌ِ مُبْلِسُون‌َ (مؤمنون: 77)

(اين وضع هم چنان ادامه مى‏يابد) تا زمانى كه درى از عذاب شديد به روى آنان بگشاييم، (و چنان گرفتار مى‏شوند كه) ناگهان بكلّى مأيوس گردند. (77)

لاَ يُفَتَّرُ عَنْهُم‌ْ وَ هُم‌ْ فِيه‌ِ مُبْلِسُون‌َ (زخرف: 75)

هرگز عذاب آنان تخفيف نمى‏يابد، و در آنجا از همه چيز مأيوسند. (75)